Dit is een nieuwe pagina.

30.11.2024

2 keer afscheid, een lange reis en de goedheid van de mens

De tijd van schrijven en posten komt niet helemaal overeen doordat ik tijdens mijn reis geen bereik bleek te hebben, maar hier dan alsnog het week-verslag 
De hele week heeft in het teken gestaan van winterse sneeuw… We zitten helemaal in de kerst sfeer en iedere week komt er wel een gezellig prulletje bij, zoals vandaag een kerstster plantje…
Het is soms nauwelijks te bevatten dat de kerst nog 4 weken op zich laat wachten en dat in Nederland Sinterklaas nog gevierd moet worden… Ondertussen zijn de straten van Andenes zijn bedolven onder een dikke laag verse sneeuw en hebben wij al een heus eerst sneeuwballengevecht gehad! We waren alle drie bloedfanatiek en het was heerlijk om gierend van de lol de ene na de andere sneeuwbal te gooien en in ontvangst te nemen (ook recht in m’n porem) Marley ziet alleen maar ‘ballen’ die gegooid worden dus je kunt je voorstellen dat we ons alle drie goed vermaakten.

Momenteel zit ik op de oude post-boot naar Skjervoy, na een best wel heftig vliegtuigritje van Andenes naar Tromso. Het is de derde keer in mijn leven dat ik alleen heb gevlogen en ik ben nauwelijks angstig geweest in een vliegtuig maar dit keer was anders… Er heerste een sneeuwstorm op de plaats van bestemming, het vliegtuig was klein en benauwd en ik was meer dan blij toen we, een half uur later dan gepland en een pittige turbulentie, met beide wieltjes op het landingsbaantje stonden. Ja; door het weer en de vele sneeuw ook in Tromso, was mijn vlucht veel later gelandt dan verwacht en met 1 manier om vandaag nog in Skjervoy te komen met een postboot die om 18:15 vertrok, kneep ik ‘m wel even… Eigenlijk kon ik geen tegenslag gebruiken! Toen ik met mijn loodzware koffer zo hard als ik kon naar de taxi standplaats rende/gleed was er een vriendelijke taxi chauffeur die mijn stress volkomen begreep, en mij zo snel als hij kon naar de boot reed. Hij haalde in en reed te hard maar… ik heb de boot gehaald! Ik ben doorweekt van het zweet en de spanning, maar ik zit.

Gisteren raasde de grootste storm in 10 jaar over Skjervoy dus ik heb heel veel geluk dat ik niet gisteren al ben gaan vliegen; ook bij ons was het bij vlagen windkracht 13. Best heftig, maar behalve het feit dat onze container spoorloos verdwenen is, hebben we er geen schade aan over gehouden. We zitten allebei wel lekker in ons vel; moeten wennen aan de zeer korte dagen wat zich uit in meer eten en meer vermoeidheid, maar dat schijnt er allemaal wel aardig bij te horen als wij de Noren mogen geloven. Deze week zijn we naar Noorse les geweest, wat georganiseerd wordt door vrijwilligers. Wat een toewijding hebben die mensen! We waren met ongeveer 40 mensen en Daniella en ik zaten in het groepje op A1 niveau (wij weten echt nog bar weinig van de Noorse taal, blijkt) en zo leerden we een beetje tellen, de dagen van de week, de maanden van het jaar en wat korte zinnetjes. We zaten in de groep met een aantal mensen uit Oekraïne, Afghanistan en onze Italiaanse buurvrouw. Over haar gesproken; wij hebben vorige week zaterdag een heerlijke Italiaanse maaltijd bij haar gegeten! Dinsdag vertrekt zij naar Skjervoy en daarna terug naar Italië. Het is ook wel heel fijn om straks even de bovenverdieping te kunnen gebruiken, al zal dat vast van korte duur zijn.
We gaan wel proberen om vaker naar de Noorse les te gaan, alhoewel het tegelijk valt met ons zwemavondje. Maar Noors leren is misschien wel nog belangrijker dan het trainen van onze kipfiletjes dus misschien wordt het gewoon tijd dat we iets minder Chocola naar binnen werken; dan hoeven we ook niet zo hard ons best te doen in het zwembad.

Ons werd nog verteld dat iets buiten Andenes het duurste toilet van Europa gehuisvest is. Het heeft meerdere miljoenen gekost maar het resultaat mag er zijn; als je hier je behoefte doet, kijk je in een glazen kubus uit over de woeste zee. Vorige week tijdens onze zonnentour reden we er langs; er waren toen welgeteld 2 mensen en wij dachten ‘wat een drukte hier!’ waardoor we zijn doorgereden maar de volgende keer gaan we uiteraard met volle blaas die kant op, zodat we zelf eens kunnen genieten van dit toilet op stand.

Afgelopen zondag was er weer een hele gezellige bijeenkomst in het dorpshuis en ondanks dat het eigenlijk tot 15:00 duurt, gingen we pas tegen vijven weer naar huis omdat het zo gezellig is. Tea (24), een van de deelnemers, ontpopt zich als een ware banketbakker en zij had nu de lekkerste brownies gebakken die ik ooit heb gegeten. Daniella en ik hebben nog een potje gepoold en ik heb nog piano gespeeld wat een stuk minder eng was nu ik het ‘publiek’ wat beter ken. Op mijn oproepje in de groepsapp of ik van iemand een koffer kon lenen voor mijn reisje werd ook meteen positief gereageerd en de volgende dag kwam die lieve José behalve zijn keyboard, nu ook zijn koffer bij ons langs brengen. Ik houd van die kleine gemeenschappen waarin mensen elkaar helpen! Ik hoop dat we ook iets terug kunnen doen…

De échte Noren moeten misschien wat aan ons wennen, denk ik wel eens… Zo zijn wij heel enthousiast als de meneer met de tractor met grind voorbij rijdt, om het stoepje minder glad te maken. We zwaaien en steken onze duim naar hem op… Ietwat ongemakkelijk steekt hij dan ook maar een hand op maar je merkt gewoon aan alles dat die Noren helemaal niet gewend zijn dat je ze staat te bejubelen. Wij zijn zelf ook al 2 keer heel enthousiast begroet. Een keer met een hele vrolijke groet vanaf de overkant van de straat; dit was een Oekraïense die ook op Noorse les zit, en eerder al in de tweedehands winkel door de Russische Anna die hier samen met José en hun kinderen al 10 jaar woont. Zij knuffelde ons in de winkel wat we heel prima vonden, maar absoluut niet Noors. We vinden het heel erg leuk om al deze verschillen te ervaren.

De groenten worden schaarser; waar ik van de zomer vaak dacht ‘waar heeft iedereen het toch over dat hier niets te krijgen is’ begin ik dat nu zelf wel meer te zien; er is echt veel minder keuze… Noorwegen heeft een hekel aan import en probeert dit dus zo min mogelijk te doen. Wat wij vooral eten zijn diepvriesgroenten en dan is de spinazie favoriet; al is het maar om de prijs. Maar soms verwennen we onszelf en zo aten we van de week gewoon verse spruitjes die in de ‘aanbieding’ waren, namelijk €2.50 per 400 gram (en de kwaliteit was bedroefd in verhouding tot NL)

We werden getipt over een documentaire die gemaakt is over de Russische spion-beluga Hvaldimir; de witte walvis die enige maanden geleden dood is aangetroffen in Noorwegen nadat hij sinds 2019 in Noorwegen rond zwom en de harten stal van menig mens. De docu was te zien op een Noorse zender en dankzij onze VPN kunnen we nu naar heel veel zenders wereldwijd kijken. Het was een interessante maar ook verdrietige docu; een prachtig dier dat opgeleid werd om te spioneren, ontsnapte met zijn harnas met camera en kon zichzelf lange tijd niet kon voeden. Hij raakte bevriend met tal van mensen in noord Noorwegen en werd een ware beroemdheid. Uiteindelijk is hij op mysterieuze wijze overleden. De een zegt dat het een natuurlijke dood was, de ander zegt dat het menselijke opzet was… Overigens vonden wij deze week op het strand bij Bleik een mysterieus groot bot; navraag bij een professional leerde dat het hier gaat om een stuk van de oogkas van een vinvis! En zo te ruiken ligt er nog een aardig stuk onder het zand… We gaan af en toe kijken om te zien of er al meer van dit gigantische dier boven komt! Helaas past zo’n schedel never nooit in de camper dus die kan helaas niet mee naar huis.

De hele week hing ook in het teken van een kort afscheid want aangezien ik besloten had om 4 nachtjes naar de orka’s te gaan, betekende dit ook dat ‘m’n meissie’ (Daniella dus), Marley en ik voor het eerst sinds hele lange tijd weer even gescheiden zouden raken… En hoewel we daar in de camper soms best wel even naar verlangden, zagen we er nu allebei ook tegenop. Het bracht toch ook wel weer wat romantiek want we gingen als een gek hartjes tekenen in de sneeuw… Daan op de camper, ik op de straat… tja; wat het vooruitzicht op een afscheid wel niet in je los kan maken na 8,5 jaar verkering en (deze week) 7 jaar geregistreerd partnerschap! Toch is het ook goed dat we elkaar heel vrij laten; we hebben beide totaal verschillende hobby’s en hoewel we elkaar altijd ergens in het midden wel weer ontmoeten, is het ook fijn om elkaar soms los te laten, hoe lastig dat dan ook even is…

Vandaag vertrok mijn vliegtuig om 16:10 en zoals gewoonlijk verwachtte ik dat je dan 2 uur van tevoren op het vliegveld moet zijn. Dus ik had een taxi besteld voor 14:00 en dan is het wachten best wel vervelend en moeilijk. Je hebt geen tijd meer om iets te doen, te ondernemen, maar je zit er wel de hele tijd tegenaan te hikken. Eindelijk was het 14:00 en kwam de taxi mij ophalen. Een dikke kus en knuffel; Marley keek nieuwsgierig vanaf de bank uit het raam en daar ging ik dan… Een aardige taxi-chauffer bracht mij naar het vliegveld waar… alle lichten uit waren???
De jongen vroeg hoe laat ik moest vliegen… 16:10… ‘Oh, maar dan ben je veel te vroeg! Dan hoef je hier pas om 15:30 te zijn!’ ik had net omgerekend €20 betaald voor dit absurde ritje en kon mijn oren eigenlijk niet geloven… Hij had het duidelijk met me te doen en zei ‘weet je wat? Ik breng je terug en haal je rond 15:00 weer op. Gratis! Ik had dit je eigenlijk moeten zeggen toen je de taxi vanmorgen bestelde’.
Het was zo lief! En zodoende bracht hij me weer terug naar Daniella en Marley… en zodoende zaten we dus wéér te wachten zodat we opnieuw het pijnlijke moment van afscheid konden herbeleven maar toch was het ook wel weer heel fijn. Nog even een kopje thee, toch nog wat extra spullen meegenomen (bijna 23 kilo voor 4 dagen… veel, heel veel kleding waaronder 3 mutsen en 5 truien én natuurlijk álle camera spullen… pfff) en nog even lekker kletsen want ja; wij raken na 8,5 jaar nog steeds nauwelijks uitgepraat. Om 15:05 stond de aardige jongen genaamd Bo, weer bij het huis en ik gaf hem een Kviklunsj (een Noorse Kitkat) als bedankje voor zijn aardige gebaar. Hij gaf aan dat hij graag goed doet voor anderen in de hoop dat anderen ook goed voor hem zullen zijn; wat een lieverd… 2 aardige taxi-chauffeurs op 1 dag.. Het maakt me dankbaar, blij en ook enigszins hoopvol over de goedheid van de mens. Ik zwaaide Daan en Marley opnieuw uit en voelde dat het echt goed was zo; misschien was het ook wel wat meer af dan ons vorige afscheid en ik kon met een gerust hart vertrekken.

Om 22:10 komt de grote boot aan in de haven van Skjervoy waar ik 3 dagen zal verblijven om wederom de ochtenden door te brengen met mijn geliefde orka’s! Morgenochtend ga ik snorkelen met de onderwatercamera en daarna nog 2 dagen fotograferen vanaf de boot. Ik kijk er naar uit, maar vind het ook spannend want het is echt heel erg koud en er ligt echt heel erg veel sneeuw in Skjervoy. Zo koud als het er nu is, heb ik het nog nooit eerder meegemaakt. Ook gaan er veel beelden rond van een orka-familie met een dode orka-baby… Het is heel naar om te zien, maar orka’s staan er om bekend dat ze hun dode jongen soms zelfs wekenlang met zich mee zeulen.. Ik vraag me af wat ik zou voelen als ik dit zou zien; als ik de beelden op facebook zie moet ik al bijna janken en mijn eerste gedachte was wel… ‘ik hoop niet dat het door al die orka-toeristen komt’ waar ik zelf meer dan deel van uit maak… Helaas is de sterfte onder orka jongen bizar hoog dus het zou makkelijk een natuurlijke dood kunnen zijn.

Ik zal weer genoeg avonturen beleven waar ik jullie volgende week graag weer een uitgebreide update van geef. Ik merk ook dat ik me al kan verheugen op de hereniging met mijn vrouw en hond, en dat is eigenlijk ook wel heel fijn! Zonet heb ik mijzelf getrakteerd om een simpele maaltijd en een wijntje op dit enórme cruiseschip, die meerdere restaurants en zelfs winkels aan boord heeft. Typisch Noors moest ik mijn eten en wijntje aan de bar bestellen. Ik stond tussen allemaal deftige mensen die hele dure wijntjes bestelden, sommigen van €25 per glas!… Toen de dame achter de bar vroeg wat ik wilde gaf ik aan dat ik graag de hamburger en een wit wijntje wilde. Ze vroeg welk wit wijntje waarop ik enigszins verlegen ‘de goedkoopste’ mompelde… Ze raadde mij toch écht een andere aan; zo zonde van de smaak, maar ik hield voet bij stuk… Ik wilde toch wel erg graag gewoon de goedkoopste… Voor nu een proost vanaf de Hurtigruten boot genaamd MS Midnatsol  (middernachtzon) waar ik net voor €13 een ‘goedkoop’ wijntje heb besteld zodat ik met jullie kan proosten. ;) De tijd van posten en proosten/schrijven ligt helaas wel 3 uur uit elkaar door een falend netwerk op de boot, maar de proost is niet minder gemeend natuurlijk.